Katekeza për të rinjtë 2016
Dëshmitarë të mëshirës
1. Sh. Françesku i Asizit
Egzegeza e Mt 9,9-13
Tregimi i thirrjes së Mateut na jep një ngjashmëri të përsosur me historinë e Françeskut të Asizit që, i pushtuar prej mëshirës dhe prej ëmbëlsisë së Hyjit ndaj tij, bëhet i mëshirshëm me të tjerët. Dhe të mbajmë mirë parasysh: të tjerët për të cilët do të na flasë në Testamentin e tij janë të gërbulurit, një kategori e mënjanuar sepse e papastër dhe e aftë të infektojë të tjerët… pikërisht siç ndodh me mëkatin! Mendojmë se nuk duhet të bëhemi shokë të mëkatarëve për të mos u infektuar prej tyre.
Pjesa e ungjillit që dëgjuam, dhe që Françesku e njihte shumë mirë, do ta përmbysë këndvështrimin tonë të gjërave.
Para së gjithash le të shohim se kush është Mateu apo Levi (sipas ungjijve të Markut dhe të Lukës). Është një tagrambledhës dhe, për këtë arsye, njerëzit e urrejnë, qoftë për punën që bën, por edhe sepse e bën atë në emër të pushtuesit romak e pagan. Situata e tij e brendshme përshkruhet prej ungjilltarit (ai vetë që e njihte mirë veten) me fjalën “ndenjur”: situata e një palëvizshmërie të ngjashme me atë të të paralizuarit të pjesës së mëparshme dhe që do ta trajtojmë në takimin tonë të ardhshëm. Por ajo e Mateut është një palëvizshmëri më e keqe sepse, ndërsa ajo e të paralizuarit është e përcaktuar prej sëmundjes, kjo është e përcaktuar nga një zgjedhje që e lidh me paranë, duke e bërë atë skllav.
Janë edhe dy folje të përdorura urtisht prej autorit të ungjillit të parë: “pa” dhe “tha”. Janë dy foljet që na kujtojnë krijimin te Zanafilla: në çdo akt krijues Hyji “thotë” dhe kështu krijon e pastaj “pa” se ishte gjë e mirë. Në perceptimin e ungjilltarit këtu gjendemi përballë një krijimi të ri.
Pastaj, përmbajtja e kësaj “tha” është urdhërorja “eja pas meje!”,të cilën e ndjek një folje tjetër, përsëri me një domethënie të mrekullueshme simbolike: “u ngrit” që është e njëjta folje që tregon ringjalljen.
Folja e fundit është ajo e ndjekjes: “shkoi pas tij”, që nuk është vetëm një folje e lëvizjes, kundër palëvizshmërisë së mëparshme; nuk tregon vetëm shërimin nga një paralizë, por i shton edhe një përmbajtje: Jezusi. Mateu lëviz dhe ecën jo vetëm sepse është shëruar prej lëngatës, por me qëllimin specifik që të ndjekë Jezusin.
Deri këtu historia e një ngjarjeje personale që mund të ketë lidhje edhe me secilin prej nesh, ashtu siç mund edhe të na lërë mospërfillës: mjerisht në Kishë, pra edhe mes nesh, ekzistojnë ende shumë vetë që nuk mendojnë se kanë nevojë të shërohen. Po them “mjerisht” sepse, duke i qëndruar tregimit që vijon, nëse nuk kemi nevojë për shërim nuk kemi nevojë as për Jezusin… e atëherë Jezusi nuk është për ne. Por le ta ndjekim tregimin.
Ajo që vijon paraqet çështjen shumë të gjallë në Kishën e fillimeve (e dimë se ungjilli i Mateut është ungjilli i Kishës sepse përballon çështjet më të rëndësishme që i shqetësonin ato bashkësi të cilave u drejtohet Mateu), atë të marrëdhënies me mëkatarët.
Sofra në të cilën Jezusi është ftuar në shtëpinë e Mateut nuk ka aty vetëm Mësuesin me katër nxënësit e tij të parë, por ka edhe shumë kolegë të Mateut, edhe ata në të njëjtën situatë; si dhe disa farisenj, pra anëtarët e atij grupi fetar të kohës së Jezusit që e kishin shumë për zemër zbatimin pikë për pikë të Ligjit të Moisiut dhe interpretimet e tij të mbledhura në tradita të përcaktuara mirë.
Le të përpiqemi të vihemi gjithnjë në vendin e ungjilltarit, duke përfytyruar sikur duam t’i komunikojmë diçka bashkësisë së tij të krishterë: Kisha është gjithmonë katolike, pra e gjithëmbarshme; brenda saj nuk janë vetëm të krishterët e mirë që përpiqen të jetojnë urdhërimet dhe të gjitha traditat e tjera, por janë edhe mëkatarët. Dhe këta janë një problem sepse vetë Shkrimi thotë se nuk duhet të rrimë në shoqërinë e të paudhëve (Psalmi 1). Shumë shumë mund të tolerohet ai që është kthyer dhe ka ndryshuar jetë.
Jezusi i përmbys pak skemat, dëgjon se çfarë thonë farisenjtë (dëgjon, pra kundërshtimet e ne të krishterëve “të mirë”) dhe sjell një shembull shumë të qartë, atë të mjekut që shkon tek i sëmuri dhe jo te i shëndoshi. Por edhe mes dy të sëmurëve do t’i japë përparësinë atij që është në gjendje më të rëndë. Në këtë mënyrë na bën të kuptojmë se masa e hirit të Hyjit nuk është mirësia, por paudhësia: sa më i rëndë të jetë mëkati, aq më shumë Hyji bëhet i afërt dhe do, sepse vetëm dashuria e tij është kura që e çon mëkatarin në të mirën.
Kujdes: Jezusi nuk është duke na nxitur që të jemi mëkatarë, por që të bëjmë dritë mbi vetveten për të hapur sytë e për të parë të keqen që gjendet patjetër në secilin prej nesh. Kur ta vërejmë të keqen tonë, nuk nevojiten aspak një mijë strategji për t’u bërë më të mirë, por duhet vetëm t’i drejtohemi Atij, mjekut që mund të na shërojë me dhembshurinë e vet, me butësinë dhe dashurinë e vet. Nuk do të nevojitet aspak të bëjmë një mijë vepra të mira sepse njësoj e keqja do të dalë në pah përsëri: ajo që ka rëndësi është të jemi në shoqërinë e Jezusit për t’i paraqitur plagët tona dhe për të lejuar që Ai t’i shërojë.
Atëherë duhet të bëjmë kujdes me gjykimin që shpesh jemi të prirur të kemi kundër atij që gabon, sepse të gjykojmë atë që gabon do të thotë të themi se gabimi që ai ka bërë është një gjë e mirë. Po ju jap një shembull: nëse gjykoj atë që e urit të afërmin e bëj këtë sepse mendoj se të jesh i uritur ësht ënjë e keqe; por në këtë nuk jam i ndryshëm prej atij që e urit tjetrin, sepse edhe ai, sikurse unë, mendon se të jesh i uritur është një e keqe. Në çfarë jam i ndryshëm prej tij?
A e shihni? Edhe ne kemi në vetvete të njëjtën të keqe si ai që gabon: duke gjykuar atë gjykojmë vetveten, vetëm se nuk e kuptojmë këtë. Por nëse unë i hap sytë para realitetit të së keqes dhe mësoj ta shoh atë të pranishme në mua, para së gjithash nuk do ta gjykoj atë që e bën dhe pastaj do ta lë mjekun që të më shërojë mua dhe të shërojë atë.
Përmbysjen e fundit Jezusi e bën kur u kërkon farisenjve të studiojnë Shkrimin: ai shkrim i cili thotë se duhet të rrimë larg prej mëkatarëve është i njëjti shkrim që nxit për mëshirë dhe jo për fli. Siç po thosha më parë, nuk duhet gjë të bëjmë një mijë vepra të mira (flitë e cituara prej Ozesë) sepse njësoj pastaj e keqja do të dalë në pah përsëri: vetëm zbulimi dhe përjetimi i dashurisë së tij shëron.
Si përfundim, po ju lë dy ushtrime:
– njërin na e tregon Jezusi dhe është ai që ta kthejmë mendimin tonë: kur më vjen tundimi të gjykoj dikë do të përpiqem të gjykoj të keqen në vetvete dhe të verifikoj nëse rastësisht po atë tundim e kam edhe vetë;
– i dyti është ai që të lutemi për personat që shohim të bëjnë të keqen, që, së bashku me ne, të lejojnë që Jezusi t’i prekë dhe t’i shërojë.
2. Sh. Vinçenc de Paoli
Egzegeza e Mk 2, 1-12
Në katekezën e kaluar kemi folur për mësimin e Jezusit në lidhje me mëshirën dhe jemi angazhuar që të mos e gjykojmë të afërmin, por vetëm të distancohemi prej së keqes që gjendet në secilin prej nesh, duke e çuar te mjeku në mënyrë që të mund të na shërojë.
Sot do të përpiqemi të kuptojmë një aspekt tjetër të mëshirës dhe se si, shpesh, rrezikojmë ta gjykojmë negativisht vetë Hyjin sepse është i mëshirshëm.
Në të vërtetë, pjesa e sotme na paraqet një diskutim tjetër të Jezusit: këtë herë me skribët. Ata janë ekspertët e Ligjit dhe nuk mund të pranojnë që Jezusi, një njeri, të mund ta bëjë veten Hyj duke deklaruar faljen; në të vërtetë – thonë ata – “Kush mund të falë mëkatet përveç një Hyji të vetëm?”. Kështu thotë Ligji. Problemi i kësaj kategorie personash gjendet në faktin se ata i japin Ligjit një vlerë shpëtimtare: Ligji është gjithçka, madje arrijnë deri aty sa ta identifikojnë atë me Hyjin.
Sh. Pali, që kishte qenë nxënës i rabinit të madh Gamalielit dhe prandaj ishte edhe ai një skrib, përveçse farise, na ndihmon të kuptojmë mirë se çfarë është në realitet Ligji: ai – na thotë – është një “pedagog” sepse na zbulon se çfarë është e mira dhe çfarë është e keqja, por nuk ka pushtetin të na bëjë të heqim dorë prej së keqes dhe të bëjmë të mirën. Ajo që Ligji mund të bëjë është, maksimumi, të na çojë te ai që e ka këtë pushtet: te Hyji.
Atëherë, këtu shtrohet një problem: kush është Jezusi? Në ndryshim prej ungjillit të Mateut që, siç pamë herën e kaluar, është ungjilli i Kishës, ungjilli i Markut mund të themi se është ungjilli i identitetit të Jezusit. Në të vërtetë, ai hapet me pohimin “Fillimi i Ungjillit të Jezu Krishtit, Birit të Hyjit” dhe përfundon me pohimin e centurionit: “Ky njeri paska qenë me të vërtetë Biri i Hyjit”. Gjithçka që gjendet në mes e ndihmon besimtarin ta kuptojë këtë të vërtetë dhe të ndërtojë një identitet të vetin si i krishterë.
Pra, pjesa e sotme na zbulon këtë identitet të Jezusit që skribët e kanë të vështirë ta pranojnë, por që faktet e dëftojnë qartë: ai është Biri i Hyjit sepse fjalën e faljes (që vetëm Hyji mund ta thotë) e ndjek mrekullia e shërimit të të paralizuarit, si rrjedhojë e saj e natyrshme: në të vërtetë, paraliza është symbol i mëkatit që e bllokon qenien njerëzore në vetvete duke e penguar të ecë drejt cakut për të cilin është i paracaktuar.
Nëse kemi qenë të vëmendshëm, do të kemi vënë re me siguri një gjë të rëndësishme: Jezusi e zbulon identitetin e vet si Bir i Hyjit me fjalën e faljes, me mëshirën. Si të thuash: nëse dëshiron të dish se kush është Hyji duhet të përjetosh mëshirën e tij, sepse Hyji është mëshirë.
Por sytë e skribëve janë të mbyllur dhe nuk arrijnë ta pranojnë këtë të vërtetë. Ungjilltari i përshkruan “po rrinin”… as më pak as më shumë se vetë i paralizuari… të bllokuar në pozicionin e tyre që, siç thamë herën tjetër, tregon atë të vdekjes. Mëkati që e mban të bllokuar të paralizuarin në shtratin e tij është i njëjti i skribëve që rrinë, të palëvizur në pozicionet e tyre të patundshme.
Në të vërtetë, mund të jemi persona fetarë, por të paralizuar në mëkatin e hershëm, atë të shkaktuar prej mëkatit të gjarprit që na ka bindur se Hyji është një zotëri i pamëshirshëm. Po, e thërrasim edhe “Atë”, por në kuptimin e një ati/pronar që jep një Ligj për ta ndjekur dhe që nëse gabojmë na ndëshkon sipas atij Ligji. Nuk arrijmë ta shohim edhe si Nënë, dashuri dhe mirëpritje e pafundme për të gjitha krijesat e veta. Prej këtu del se “bëjmë rolin e të mirëve”, por nuk “jemi të mirë” sepse mirësia jonë është vetëm frikë prej ndëshkimit. E deklarojmë veten pa mëkat, duke gjykuar ata që gabojnë, por pikërisht aty gjendet mëkati më i madh sepse, sikurse pohon shën Gjoni, “Kush thotë se është pa mëkat e bën Hyjin gënjeshtar”. Me fjalë të tjera, kemi krijuar një shëmbëlltyrë (pamje-koncept!) të rremë të Hyjit.
Një tjetër simptomë e shëmbëlltyrës së rremë të Hyjit që kemi krijuar është kulti i imazhit që, në shoqërinë në të cilën jetojmë, është shumë i fortë. Jemi në epokën e “selfie”-t, të “body building”-ut, të “wellness”-it, të “fitness”-it. Çfarë është duke ndodhur? Jemi duke rënë në idhujtari, fjalë që do të thotë “kult i imazhit”. Kjo ndodh kur, në vend që të gjej në Hyjin tjetrin që më plotëson, përqendrohem në vetveten dhe i mjaftoj vetvetes… “selfie”, pikërisht.
Përsëri një tjetër simptomë e këtij devijimi është “ndjenja e fajit”, shkak i depresionit që është përkufizuar prej specialistëve si sëmundja e madhe e kohës sonë. Në çfarë përbëhet ajo? Ajo është e kundërta e “ndjenjës së mëkatit” sepse, ndërsa ndjenja e mëkatit më bën të marr përsipër përgjegjësitë e mia, më bën të kërkoj falje dhe më hap ndaj faljes që mund të marr prej tjetrit, ndjenja e fajit më bën të mbyllem në vetvete, duke e mallkuar veten për atë që kam bërë dhe duke e dënuar veten vetëm për të shlyer. Provë e kësaj është fakti se, ndërsa zbrazen rrëfyestoret, mbushen gjithnjë e më shumë studiot e psikiatërve.
Edhe sot, sikurse radhën e kaluar, duhet të bëjmë një dallim. Nuk është se këtu thuhet se duhet ta shfuqizojmë Ligjin. Në të vërtetë, Jezusi na thotë se “s’erdha për ta shlyer Ligjin por për ta përkryer atë”. Dhe shton se ai që u mëson të tjerëve Ligjin do të konsiderohet i madh në mbretërinë e Hyjit, ndërsa ai që e errëson atë do të konsiderohet më i vogli.
Ligji mbetet gjithmonë i vlefshëm, urdhërimet nuk mund të shlyhen, por duhet të zbatohen. Ata janë si një metodë hetimi klinik që na lejon të bëjmë diagnozën e sëmundjes sonë; por kurën na e jep Ungjilli; shpallja e lajmit të mirë se mëkati im është falur prej Hyjit i cili është i Mëshirshmi, nëpërmjet Jezusit që është fytyra e mëshirshme e Atit dhe me fuqinë e Shpirtit Shenjt që është dashuria e Hyjit që është derdhur në zemrat tona.
Falë Shpirtit Shenjt Dashuri mund të thërrasim “Abbà, atë”, duke e njohur veten si bij në Birin, të dashur që prej amshimit dhe të caktuar për të njëjtin amshim.
Sot dua të përfundoj me propozimin e një ushtrimi që mund ta bëjmë gjithmonë dhe që ndahet në dy pjesë:
1. Të mos bëjmë më “selfie”, në kuptimin që thashë më parë, si mbyllje në vetvete; dhe kur vërejmë se jemi të tunduar prej “ndjenjës së fajit” le të vrapojmë te Jezusi e le t’i themi: “Kam mëkatuar, marr përsipër përgjegjësitë e mia, por e di se ti më ke falur tashmë sepse më do. Faleminderit!”. Në këtë mënyrë do t’ia heqim maskën shëmbëlltyrës së rremë të Hyjit të cilën e kemi ndërtuar në kohë ose që të tjerët na e kanë përçuar dhe do të marrim mëshirën e Zotit.
2. Për sa është e mundur, le të përpiqemi të jemi një prej atyre katër personazheve që e ulin të paralizuarin prej pullazit para Jezusit. Pra, të përpiqemi të jemi misionarë të mëshirës: të mos e gjykojmë atë që gabon, por ta bartim atë bashkë me vigun e tij dhe ta çojmë para Jezusit me çdo kusht, edhe nëse për ta bërë këtë na duhet të hapim pullazin e kishës.
E lumja Terezë e Kalkutës
Egzegeza: 1Tim 1,12-17
Në këtë takim tonin do të na ndihmojë dëshmia e Nënë Terezës së Kalkutës, Nënë Terezës sonë, që këtë vit do të kemi fatin ta shohim të shpallur Shenjte. E gjithë bota e çmon dhe e do duke parë në të shprehjen e mirësisë së shpirtit njerëzor që e ka karakterizuar, por jo të gjithë janë të gatshëm ta shohin atë që e ka shtyrë të bëjë atë që ajo ka bërë, domethënë praninë e Hyjit në jetën e saj.
Dhe është pikërisht kjo vetëdije e Hyjit e pranishme në jetën e të krishterit dhe njohja e Tij ajo që frymëzon dhe nxit gjestet e guximshme. Para së gjithash nxit në kthim, pra në një ndryshim mendësie në lidhje me identitetin e Hyjit, që nuk shihet më si antagonist i njeriut, por si Atë e Nënë që e do qenien njerëzore me një dashuri të pafundme.
Në një moment të dytë ky kthim mbi idenë e Hyjit çon në kthimin e stilit të jetës, jo më të përqendruar në vetvete, por të hapur ndaj të afërmit dhe në përpjekjen për t’ua bërë të njohur sa më shumë njerëzve këtë dashuri të Hyjit për njerëzimin.
Fjala e Hyjit që e dëgjuam në fillim na përshkroi pikërisht këtë përvojë të Palit apostull, që pastaj u bë përvoja e shenjtërve dhe mund të jetë përvoja e secilit prej nesh. Dhe, duke e dëgjuar këtë përvojë, duket pikërisht se Hyji kërkon vazhdimisht persona të gatshëm nëpërmjet të cilëve t’i dëftojë botës mëshirën e vet.
Po si – mund të pyesni – herën tjetër monsinjori na ka shpjeguar se Jezusi është dëftimi i mëshirës së Atit: si është e mundur që Hyji të ketë ende nevojë për të tjerë që t’ia dëftojë mëshirën e vet botës? Përgjigjja është e thjeshtë dhe është edhe më e vjetër, në rendin kronologjik, se sa vetë Ungjilli: lavdia e Hyjit është njeriu i gjallë! Dhe vetë shën Pali na thotë se fjala e shëlbimit nuk do të mund të ketë efekt pa dikë që e shpall.
Ja, pra, Hyji përdor Palin, Françeskun, Vinçencin, Faustinën, Terezën… dhe lista do të mund të vazhdonte me emrin e secilit prej nesh, nëse ne jemi të gatshëm që Hyji ta dëftojë mëshirën e vet nëpërmjet nesh. Si? Le të shohim.
Shën Pali thotë në rreshtin qendror të pjesës sonë: “Krishti Jezus erdhi në botë për të shëlbuar mëkatarët, ndër të cilët unë jam i pari”. A e kuptoni? Ka nevojë për këtë vetëdije nga ana e secilit nëse duam që Hyji të na përdorë ne. Unë jam ai mëkatar që Jezusi ka ardhur ta shëlbojë; unë jam ai blasfemues, ai salvues dhe ai arrogant ndaj të cilit Hyji dëshiron të ketë mëshirë. Problemi është se ne nuk e kuptojmë; edhe Pali thotë: “Veproja prej padijes”.
Mund të ndodhë t’i dimë përmendësh urdhërimet, por të mos dimë se çfarë kërkojnë ato konkretisht. Dhe, edhe nëse e dimë se çfarë kërkojnë, nganjëherë mbyllim sytë dhe fshihemi pas fjalisë: “Po kështu bëjnë të gjithë!”, ose “Çfarë të keqeje ka?”. Në këtë mënyrë largohemi prej Rrëfimit dhe e humbim ndjenjën e mëkatit e, siç thamë herën e kaluar, rrezikojmë që të na mbetet vetëm ndjenja e fajit dhe kjo është shkak i depresionit.
Ndërsa, pranimi i përvuajtur i mëkatit tonë është kjo gatishmëri që i japim Hyjit që t’ia dëftojë botës mëshirën e vet; është kalim nga uni te i afërmi: sytë tanë hapen dhe kuptojmë se, pikërisht sikurse ne, bota ka nevojë për mëshirën… dhe aktivizohemi: ai akt i vogël feje në Jezusin që më shpëton më aktivizon në bamirësinë, pra në dashurinë.
Kështu do ta shohim Palin në veprim duke u munduar në një mijë peripeci veç për t’ua shpallur të gjithëve Ungjillin dhe, madje, zgjedh robërinë veç për të shkuar në Romë, duke e ditur se po ta shpallte ungjillin atje do të ishte, për ato kohë, si të kishte në dispozicion një network televizim në shkallë botërore.
Pikërisht kështu shenjtërit, secili sipas veprimit të Shpirtit Shenjt në ta, janë dalluar në aktualizimin e një aspekti të veçantë të mësimit të Jezusit: dikush në dobi të të varfërve, dikush në mësimdhënie, dikush në predikim, dikush në lutje, dikush në veprat e veçanta të mëshirshme të trupit e të shpirtit.
Gjatë Nëntëditëshes së Krishtlindjes kam thelluar çdo ditë një apo disa prej shtatë veprave të mëshirshme të trupit e të shpirtit. Sot po jua kujtoj shkurtimisht, edhe për arsye se Papa Françesku, për këtë jubile, e ka lidhur ndjesën me ata që i praktikojnë këto vepra:
SHTATË VEPRAT E MËSHIRSHME TË SHPIRTIT
Të ngushëllosh ata që janë në dyshim, Të mësosh të paditurit, Të qortosh mëkatarët, Të ngushëllosh të pikëlluarit, Të falësh fyerjet, Të durosh personat e bezdisshëm, T’i lutesh Hyjit për të gjallët e për të vdekurit.
SHTATË VEPRAT E MËSHIRSHME TË TRUPIT
T’u japësh për të ngrënë të uriturve, T’u japësh për të pirë të eturve, Të veshësh të zhveshurit, Të përbush shtegtarët, Të vizitosh të sëmurët, Të vizitosh të burgosurit, Të varrosësh të vdekurit.
Nëse i praktikojmë duke nisur nga ajo që sot na ka thënë shën Pali, pra, sepse të parët jemi bërë objekt i mëshirës, atëherë do t’i lejojmë Hyjit të na përdorë ne dhe, sikurse Nënë Tereza, edhe ne do të jemi dëshmitarë të mëshirës dhe shenjtër, sepse jemi bij të Atit veprat e të cilit i bëjmë.
Po i lejoj vetes që, si ushtrim, t’ju sugjeroj atë që është më shumë aftësi e ju të rinjve.
Mund të bëheni të afërm për të tjerët në moshën tuaj sidomos nëpërmjet veprave të mëshirshme të shpirtit: të ngushëlloni ata që janë në dyshim, t’i mësoni ata që dinë më pak se ju, t’i qortoni me ëmbëlsi ata që gabojnë, të ngushëlloni ata që gjenden në një situatë të veçantë dhimbjeje, të falni ata që ju kanë fyer, të duroni gjithçka dhe të gjithë me dashuri, të luteni për të gjithë, për të gjallët e për të vdekurit. Por është në aftësinë tuaj edhe të jeni bujarë me të gjithë dhe të vizitoni ata të cilët e dini se janë të sëmurë apo të moshuar.
Faleminderit.
Sh. Faustina Kowalska
Egzegeza e Heb 2,14-18
Në katekezën para-fundit kemi pranuar dhe ndjekur ftesën e Markut ungjilltar për të zbuluar identitetin e Jezusit si Bir i Hyjit dhe identitetin e vërtetë të vetë Hyjit si i mëshirshmi; dhe me rrjedhojat praktike të këtij zbulimi kemi kuptuar edhe ne identitetin tonë si bij dhe nevojën për ta dëftuar atë me praktikën e mëshirës.
Sot duam ta thellojmë më shumë këtë cilësi të Hyjit që Jezusi ia ka zbuluar shenjtes Faustina Kovalska duke u ndihmuar prej Letrës drejtuar hebrenjve. Ajo nuk është edhe aq një letër, por më shumë një fjalim i gjatë në lidhje me disa elemente të rëndësishme të fesë. Ky fjalim duket se i është drejtuar një bashkësie tashmë të konsoliduar dhe të pjekur që kishte ndonjë vështirësi në vazhdimin e ecjes së saj të fesë, për shkak të humbjes së entuziazmit të fillimeve ose për shkak të përndjekjes. Qendra e gjithë fjalimit është Krishti, që me vdekjen dhe ringjalljen e vet ka realizuar meshtarinë e vërtetë dhe flinë përfundimtare.
Pjesa që do të shqyrtojmë sot bën pjesë në seksionin e parë të letrës, atë doktrinore, në të cilën flitet për meshtarinë e Krishtit. Ai, me vdekjen dhe ngjalljen e vet, është bërë kryeprifti i vërtetë dhe flija e tij çon në plotësi të gjitha flitë e kushtuara prej popullit të Izraelit për faljen e mëkateve dhe për të pasur jetë e shëndet.
Në kohën e Krishtlindjes kemi reflektuar shumë mbi kuptimin e Mishërimit të Birit të Hyjit: Ai është bërë njëri prej nesh, ka marrë trupin tonë e gjakun tonë dhe ka hyrë për të bërë pjesë në familjen njerëzore. Por cili ishte qëllimi i këtij “Mishërimi”?
Ne e dimë se jemi krijuar në shëmbëlltyrë dhe përngjasim të Hyjit por, siç kemi thënë herën tjetër, na është imponuar një imazhë e rremë e Hyjit, si një atë/pronar i aftë vetëm për të dhënë ligje dhe për të dënuar atë që nuk i zbaton ato. Si rrjedhojë e kësaj, njeriu është larguar prej Hyjit duke e umbur besimin e vet në të; dhe ky largim ka përcaktuar prishjen e asaj shëmbëlltyre dhe të atij përngjasimi zanafillor, pra vdekjen. Kështu, me të drejtë mund të themi së bashku me shën Palin se vdekja ka hyrë në botë prej smirës së djallit, atij që na ka sugjeruar një imazhë të prishur të Hyjit dhe kështu e ka prishur edhe shëmbëlltyrën dhe përngjasimin tonë me të.
Pra, kishte nevojë të shpëtohej ky njerëzim i prishur prej mëkatit… në njëfarë kuptimi, kishte nevojë për një krijim të ri, por këtë herë jo si një fakt automatik, por për një çështje zgjedhjeje. Po shpjegohem…
Hyji bëhet njeri për të shkatërruar në vetvete, nëpërmjet vdekjes, atë gjak dhe atë mish të prishur e për t’i bërë të ringjallen, me ringjalljen e vet, në një stad të ri. Por, prej atij momenti e më tutje, shëlbimi pak a shumë varet prej vullnetit të atij që vendos të lejojë të shëlbohet prej Tij. Shën Gjoni në Prologun e ungjillit të vet që e kemi shpallur ditën e Krishtlindjes, na thotë se “atyre që e pranuan u dha zotësinë të bëhen bijtë e Hyjit”.
Dhe në këtë pjesë të Letrës drejtuar Hebrenjve autori thellon edhe një tjetër temë, atë të frikës nga vdekja që i bën njerëzit skllevër të djallit dhe prandaj të mëkatit. Edhe këtu ka nevojë për një shpjegim të mëtejshëm…
Njeriu është bërë për jetën e për lumturinë dhe gjithçka që bën është për të jetuar e për të qenë i lumtur, por zgjedhjet e tij shpesh janë të kushtëzuara prej mëkatit, pra prej imazhës së rremë të Hyjit që ka ndërtuar, dhe për këtë arsye kapet pas gjithçkaje veç për ta larguar nga vetja frikën prej vdekjes dhe prej ndjenjës së zbrazëtirës që ajo sjell… por nuk kapet pas Hyjit. Ja, kështu bëhemi skllevër të mëkatit dhe vetëm Jezusi, duke na kthyer të vërtetën mbi Hyjin e mbi vetveten, na liron dhe na shëlbon.
Dhe e bën këtë duke ushtruar kryepriftërinë e vet. Në të vërtetë, prifti është ai që ua afron Hyjin njerëzve dhe i çon njerëzit te Hyji duke kushtuar flinë që fal mëkatet. Jezusi është kryeprift sepse zhduk në vetvete mëkatin që e ndan Hyjin prej njerëzve nëpërmjet kushtimit të flisë së trupit të vet. Në këtë kushtim të vetvetes dëftohet e gjithë mëshira e tij dhe besnikëria e tij ndaj Hyjit.
Por pyesim veten: a nuk mundej Hyji të na shëlbonte thjesht duke thënë një fjalë? Sigurisht. Në të vërtetë, Jezusi është Fjala, fjala e Hyjit e thënë mbi njerëzimin për shëlbimin e tij. Gjithnjë Prologu i Ungjillit të Gjonit na ndihmon ta kuptojmë këtë të vërtetë kur thotë “Në fillim ishte Fjala e Fjala ishte në Hyjin e Fjala ishte Hyj… Prej saj u bë çdo gjë… e Jeta është drita… e drita erdhi në botë”.
Autori i Letrës drejtuar Hebrenjve i shton këtij aspekti edhe një tjetër shumë interesant e bindës: solidaritetin. Hyji nuk është kënaqur vetëm duke i shëlbuar njerëzit, por është bërë solidar me ta deri në atë pikë sa të bashkëndajë gjakun e trupin, por edhe vuajtjet dhe vetë vdekjen. Pra, Ai nuk është thjesht një kryeprift njerëzor që është i vetëdijshëm për mëkatet e tyre dhe ato të popullit, por është një kryeprift që e kupton njerëzimin, e kupton shumë thellë pikërisht sepse është bërë solidar me të.
Por kujdes: nuk është se Hyji kishte nevojë ta kuptonte njerëzimin… përndryshe çfarë Hyji do të ishte? Jemi ne ata që kanë nevojë të kuptojnë mirësinë e tij dhe mëshirën e tij, duke parë se është solidar me ne. Në këtë mënyrë, përballë frikave dhe tundimeve për t’u shkurajuar, në vend që të kapemi pas diçkaje tjetër dhe ta përjetësojmë mëkatin tonë, mund të kapemi pas Tij dhe të përjetojmë mëshirën e shëlbimin e tij.
Ndoshta tani e kuptojmë më mirë thirrjen që Jezusi i drejton Shenjtes Faustina për t’ia bërë të njohur mëshirën e tij krejt botës si cilësinë e tij më të rëndësishme.
Tashmë jemi ne mbarimin e kohës së Kreshmëve dhe gjithçka na çon drejt kremtimeve të Javës së Shenjtë kur, në mënyrë më të thelluar, do të jemi të ftuar të meditojmë mbi Mundimet e Jezusit. Ushtrimi që ju propozoj është ai që të fillojmë menjëherë të meditojmë mbi mëshirën e Hyjit nëpërmjet Rruzares së Mëshirës Hyjnore. Do ta lusim së bashku në fund të kësaj tekekeze
Ju falënderoj për durimin dhe zemërgjerësinë që keni pasur duke marrë pjesë në këto takime dhe ju uroj të përparoni në shenjtëri. Së fundi, ju nxis, edhe një herë, që të jeni misionarë të mëshirës. Mos prisni që të jenë priftërinjtë, rregulltarët e rregulltaret ata që shpallin Krishtin, por ju vetë pranë bashkëmoshatarëve tuaj bëhuni bartës të Jezusit dhe thuajuni të gjithëve se Hyji është i mirë e i mëshirshëm dhe dëshiron që bijtë e tij të jenë si Ai. Faleminderit.